AH MEHMET ÖZKAN AH!

Gerçi şükür, imanımız tam. Rabbimizden emir gelince, ölüm ne bir saniye öne, ne de bir saniye arkaya kalmaz. Vakti gelince, Rabbimizin emri tahakkuk eder.

29 Temmuz günü, biraz hüzünlü günümdü. Bugün, rahmetli babamın vefatının birinci seneyi devriyesiydi. Onunla meşgulken, arkadaşlarımızdan bir haber geldi: “Mehmet Özkan Abi İzmir Torbalı Medifama hastanesinde anjiyo olmuştur. Durumu iyi. Duâlarınızı bekliyor inşallah.” Aslında, bugün gelen, ikinci haberdi bu. İzzet Atik kardeşimizin de annesi vefat etmiş, arayıp taziyetlerimi iletmiştim. Peşinden de, hemen Mehmet Abiyi aradım. “N’oldu?” dedim. “Ya, biraz fenalaştım, klima çarptı galiba. Hastahaneye geldik, anjiyo yaptılar” dedi. “Ya abim, bu doktorlar önüne gelene yaptırıyorlar. Çok iyi yapmıyorlar. Peki, damarlarda tıkanıklık çıktı mı?” dediğimde, “Ana damar biraz genişlemiş” dedi.

Tatildeydik, burada da hem telefon, hem internet iyi çekmiyordu, telefonumu kapatmıştım. Akşam üzeri bir açtım ki, vefat haberiyle şok oldum. Çocuklar da çok şaşırıp, üzüldüler. “Baba, sabah Mehmet Amcayla konuşuyordun” dediler. Hatta, hasta haberi de gelmeden, bir kaç sene önce, hanımı ve kızıyla bizde bir gece misafir kalmışlardı onu konuştuk. Tevafuka bakın hele.

Haberi duyar duymaz yenge hanımı aradım, malûmat aldım. Duymadıklarını tahmin ettiğim Ömer Tuncay ve Recep Özel Ağabeylere haber verdim. Şaşırdılar, çok üzüldüler. Vasıtalı bir şekilde, Cavit Çağlar’a haber verdim. O da çok üzülmüş ve “Çok dini bütün bir arkadaştı. Tertemiz birisiydi, Allah rahmet eylesin” demiş.

Evet, şok olup, çok üzüldüm. Aslında, çok hatıralarımız var da, hem yazı uzamasın diye, hem de biraz canım sıkıldığı için fazla yazamadım, ama bayramdan sonra yazarım inşâallah .

Allah, Mehmet Abimize (benden 3-4 yaş büyüktü) rahmet eylesin. Makamı, mekânı, Cennet olsun. Münker-nekirin suallerine , kolay cevab verenlerden eylesin inşâallah. Başta yengemiz ve çocukları olmak üzere, akrabaları ve camiamızın başı sağolsun.