Ve belki, bilâkis...

Artık yavaş yavaş herkes inanıyor ve itikat ediyor ki ahirzamandır… Yani küfrün ve dalâletin en şiddetli olduğu ve sefihane hayatın en çok benimsendiği ve yaşandığı devir, zamanlar… Aynı şekilde demeyelim, buna paralel olarak dinin ve imanın da yaşayabilecek olanların en zirve yaptığı, en kuvvetli olabileceği devir ve zaman… Belki Asr-ı Saadetten evvel ki insanlığın içine düştüğü cahile dönemine bazı şeyler kıyaslanabilir… Küfrün yaygın oluşu ve bazı konularda insanlığı misliyle, kat kat dinsizlik ve imansızlık bataklığına çekmesi noktalarından karşılaştırılmayacak kadar acip ve garip bir şiddete sahiptir. Küçük bir kıyaslama olacak, ama zikretmekte fayda var. O zamanlar cahiliye devrinde; cehaletin ve utanma duygusu, kendilerine göre olmayan şerelerinin ar kabul ettiği kız çocuklarını istemeye istemeye de olsa diri diri toprağa gömüyorlardı. İçinde yaşadığımız ahirzamanda ise; kız çocukları ve diğer çocuklar isteyerek, benimseyerek ve hatta sevinç duyularak; dinden, imandan, itikattan uzaklaştırılarak yine anne-babaların ve en yakın sevenlerin elleriyle, alâ-yı vâlâ ile canlı canlı ateşe veriliyor. Ve en üzülecekler, en sevinçli oluyor… En sevinçli bilinen bütün haller ve fiiller maalesef en üzüntülü, en acıklı ve ağlamalı olarak sona eriyor. Ama sadece bütün dünyadaki sona erme! Ahireti, Allah’ı biliyor… Ahirzamanda en mühim, en kârlı, en çok yapılması gereken şey; imanı elde etmek ve imanlı olarak yaşayarak, imanlı olarak kabre girip, ahirete geçiş yapabilme işidir. Dünyanın bütün kârlı işleri bir araya toplanıp değerleri belirtilse; imanı elde etmek ve imanlı olarak ölebilmenin değeri, kıymeti karşısında değeri koskoca bir hiç ve sıfırdan başka bir şey olamaz. Dünya adına, dünya kadar hesap yapıp en küçük bir ayrıntıyı bile kaçırmayan bu ahirzamanın insanları; ebedî bir âlemin, ebedî menfaatleri için de en küçük bir sevabı, iyiliği, güzelliği kaçırmamak ve belki bilâkis elde etmeye, kazanmaya çalışmalıdırlar.