Gelmez yola gidiş...

Meleklerin bilmediği sırrı insana öğreten Allah; O’nu tanıyıp, bilmemiz için bizi Dünya’ya göndermiş. Dünya ve ahiret saadetine ulaştıracak ölçüleri bildirmiş. Vücudumuzdaki bütün organlar Yaratıcımızın kanunlarına itaat ediyor. İtaat, yani; ibadet. Muazzam bir sistem içinde çalıştırılıyor kâinatta hareket halindeki hadsiz varlıklar...

İnsan da, kâinatın ritmi ile uyumlu olan, Allah’ın kitabına uyduğu ölçüde, dengeli, huzurlu ve mutlu bir hayat sürer. Ömür bitiyor diye üzülmez, yaşandı diye sevinir. Ebedî hayatta da saadet müjdesine aday olur.

‘Haşir Risalesi’nde, şu gördüğümüz dünyadan daha kesin olarak, ahiretin varlığı ispat edilmiş. “Dünya, ahiretin şantiyesidir”hakikati net ve kesin delillerle aklın önüne serilmiş.

*

Aşık Veysel’in son şiirinde “Gelmez yola gidiyorum” dediği yolculuk, yani ölüm; bir ayna… Güzele güzel görünür. Çünkü ölümün aydınlık yüzünü görür. İmanın güzelliğinden mahrum olana ise, çirkin görünür. Ölümün karanlık tarafına baktığı ölçüde karanlıklaşan bir hayatı, hiçbir şey aydınlatamaz.

*

Ölüm yokluk değil, hiçlik değil, sönmek değil, hayat vazifesinden paydos. Bizi yaratan ve yaşatan, ölümü son değil, yeni bir başlangıç ve terhis eylemiş. Bizden ölüm şuuruna sahip olarak, iyi insan olarak,yaşamamızı istemiş. İstemiş ki; adaletle, liyakatle, hakkaniyetle; güzel, temiz ve rızasına uygun bir ömür sürelim. Bu dünyada rahmetiyle sayısız güzellikler lütfettiği gibi, terhis sonrası da lütufları devam etsin. Bize olan nimetlerini tamamlasın. Ahiretimizi de Cennet eylesin.