Taşıyor denizim gözlerimden

Bir arayıştır sürüp gider… hayat. Her buldum diyen için yeni bir bilinmezler kapısı açılır. Gerçi kim ne arar onda, ne bulur? Neyin peşindedir fanide, fani insan o da bir garip?

Rızkını Taahhüt Eden, bir şeyler demek istemiyor mu bu şefkatli fiiliyle. Taahhüt edilmiş rızkı bırakıp, mecazi bir arayışa girmek uygun mu?

İnsan hayat boyu bir merasim gibi sorular arasında geçirir ömrünü. Kimi sorular ötelere götürür insanı, Cennet manzaralarını tefekkür ettirir. Kimi sorular da dindirir gönül sızısını. Kimi çok ötelerden kimi derunundandır soruların.

Bazen dünyanın neden döndüğüne takılır? Çiçeklerin neden rengârenk açtığına? Sararan yapraklara? Rızık peşindeki doyumsuz karıncaya takılır insan? Oralarda bir şeyler okumaya çalışır.

Bilen var mı, hayatı kim yaşıyor? Anahtarların nerede olduğunu duyan var mı? Sizce bu saatte neden ötüyor horozlar? Neden batıyor güzelim güneş? Ben mi gidiyorum, zaman mı, mekân mı bilen var mı?

Nereye taşıyor bu gemi bizi? Dümende kim var? Etmeyin, eylemeyin ne olur, söylesin birisi bana. Sorular birer çığlık gibi dalgalar oluşturuyor içimde. Taşıyor denizim gözlerimden.

Nereye gidiyoruz, ne zaman döneceğiz, ne zaman öleceğiz?

Pantolonum ütüsüz, ayakkabım boyasız ve tıraş olmadım henüz.

Benimle kucaklaşıp, ağlaşmak isteyen var mı? Neden ben gidiyorum bu tarafa? Neden ağlıyor çocuklarım. Neden ayrıldık? Neden alındı elbiselerim üzerimden? Ve nereye uzanıyor diğer tarafım?

Neden ağlıyor köpekler, kediler, kurtlar, kuşlar? Börtü böcekler neden çığlık çığlığa? Merasim neyin kutlaması?

Bana zamanı, bana beni ve bana hayatı anlatın. Beni anlayan birileriyle ağlamak istiyorum… Sevinç gözyaşları dökmek istiyorum, coşkuyla.

Bulamadım, ben de yönümü dönüp ötelere, gülümsüyorum meleklere.