Büyüyen mucize

Yverici eryüzünde her an görülmeye bekleyen sayısız mucizeler var. Hayret

hadiseler durmadan gözümüz önünde cereyan ediyor. Bu sonsuz ilim ve kudret gerektiren işler, akıl yoluyla belli ölçüde ispatlansa da bir yerden sonra teslim olmak gerekiyor. Hayret verici mucizeyi temaşa etmek, okumak, anlamak gerekiyor.

Sonsuz kudret sahibi Allah, bir mektup gibi kâinatı sanatlarıyla donatmış, bizlere sunuyor. Bizden bu mektupları okumamızı ve ebedi güzellikleri bir nebze olsun yansıtmamızı istiyor. Risale-i Nur’da, insanın yaratılış gayesinin Allah’ın hayret verici sanatlarını ve rahimâne hediyelerini arz etmek olduğu yazıyor.

Ne kadar önemli bir vazife. İnsan, öyle bir konumda ki hem bu güzellikleri okuyor hem de yansıtıyor. Bu kutsi vazife karşısında uyanık olmak gerekiyor. Fıtratımızın gayesini unutmadan yaşamak, insana derin tefekkürler yaptırıyor.

İşte bu sayısız mucizeler arasında yakinen temaşa ettiğim farklı bir mucizeden bahsetmek istiyorum.

İnsanoğlunun yaratılması kadar her an büyümesi gelişmesi de oldukça hayret verici bir hadise. Bunu yetişkin insanlarda fark etmek kolay olmasa da bebeklerde kısa zaman içerisinde aşikâr bir şekilde gözüküyor. Rahman’ın latif bir mucizesi bebekler, her hareketiyle ibret veriyor. Daha anne karnında başlıyor bu yolculuk. Varlığıyla yaratılış mucizesinin ilk parıltısını gösteriyor. Bebeklerin, anne karnında akciğerini kullanmazken doğduğu andan itibaren nefes alabilmesi, her bir organın vazifesini kusursuz yerine getirmesi, perde arkasında nasıl bir kudretin olduğunu hatırlatıyor. Dolaşım sistemi, solunum sistemi, sinir sistemi, kas ve iskeleti hepsi ayrı ayrı minik bedenlerde nasıl da muntazam yaratılıyor. Öyle sanatlı ve güzel ki yaratıcıyı görmemek mümkün değil.

Doğum da bambaşka bir hadise hakikaten. Allah’ın sonsuz kudreti ve yardımıyla bir hayat bahşediliyor. Buna tanık olmak da Rahman’ın bir hediyesi olsa gerek. Sonra gözünün önünde masumâne bir varlık beliriyor. Aylardır bağlı yaşadığı yerden ayrılıyor ve o minik gözlerinikoskoca bir âleme açıyor. Güven istiyor, ilgi istiyor. Anne babayla farklı bir iletişime geçiyor. Devamlı büyüyor ve gelişiyor. Ne kadar öğretirsen o kadar ilerliyor. Sonra keşif dönemi başlıyor. Eller, ayaklar, saçlar… Bu masum güzeller, etrafı dikkatlice izleyip derin takipler yapıyorlar. Daha sonra gülmeyi öğreniyor, kahkahalar atıyor. Ve keşif yolculuğuna emekleyerek, ayaklanarak devam ediyorlar. Buldukları her şeyi ağızlarına alıyorlar. O kadar saf, gerçek duyguları var ki hislerini mimikleriyle, ses tonlarıyla çok güzel ifade ediyorlar. Ve bu mucize zamanla büyüyor, kuvvet kazanıyor. Nihayetinde ebediyete yol alıyor.

Yaşayan ve her an büyüyen bu mucize karşısında hayret etmemek elde değil.

Hayretimiz sönük kalıyorsa bu galetten kurtulmamız gerekiyor. İnsan unutuyor, alışıyor. Gözünün önünde olan bu hadiselere kayıtsız kalabiliyor. O yüzden hatırlatmak gerekiyor. Kur’an-ı Kerim’in bir nevi kalbi olan Yasin Suresindeki şu ayetlerden ibret alalım: “İnsan, Bizim kendisini bir damla sudan yarattığımızı görmüyor mu? Şimdi o, apaçık bir düşman kesilmiştir. Kendi yaratılışını unutarak bize bir örnek verdi; dedi ki: “Çürümüş-bozulmuşken, bu kemikleri kim diriltecekmiş?” De ki: “Onları, ilk defa yaratıp-inşa eden diriltecek.”(yasin Suresi, 77-79)

Mucizeler, her an her yerde. Görmesini bilene.