Hulusi Ağabeyin ardından

Hulûsi Ağabey ile tanışmamız 1968’de olmuştu. Bingöl’den dönerken Elazığ’a uğrayarak Hulûsi ağabey ile o zaman Yeni Cami diye anılan (şimdi İzzet Paşa Camisi) camide bir ikindi namazı vaktinde görüştük. Daha önce kendisini hiç görmediğim için cemaatten bazılarına sorarak kendisini gördüm.

Kendisine İzmir’den geldiğimi İzmirli kardeşlerin selamını söyleyerek o kardeşlerin namına elini öpmek istediğimi söyledim. “Hayır el öptürmüyoruz” dedi, ben biraz üzüldüm fakat ağabey bizim sarılmak gibi bir adetimiz var müsaade ederseniz onu yerine getirelim deyince, “Peki bunu kabul edelim” dedi. Kendisine sarılmam hiçbir zaman unutamayacağım bir haldir.

Daha sonra kendisiyle ayakta sohbetten sonra dersleri ikindiden namazından sonra yaptıkları için beraberce dershaneye gittik ve yaptığı dersten çok istifade ettik. Ağabey, gelenlerle latife yaparak dersin havasını değiştirirdi. Ben ilk olarak, acaba ne için böyle yapıyor diye hayretle karşılamıştım. Daha sonraları araştırmam neticesinde bu tarz ders yapmak Al-i Beyte has bir hâl olduğunu yani, seyyidlerin veya şerilerin peygamber neslinden gelen kimselere has ders yapma tarzları olduğunu öğrendim.

Hazret’i Üstadın Risale-i Nur Külliyatında Hulûsi Ağabeyden bu tarzda bahsi çok iyi değerlendirme olduğunu düşünüyorum:

“Fakat ben arkadaşlarıma derdim ki: ‘Hulûsî ne şimdiki Türklere ve ne de Kürtlere benzemiyor. Bunda başka bir hâsiyet görüyorum.’ Arkadaşlarım da beni tasdik ediyordular. (...) Sırrıyla ‘Hulûsî’de büyük bir asâlet tezahürü bir dâdı Hakdır’ derdik.” (Lem’alar, Dokuzuncu Lem’a)

Daha sonra 1970 yılında rahmetli Mustafa Birlik ağabeyin evinde (o zamanlar dersler orada olurdu) Rahmetli Ahmed Feyzi Kul Ağabey ile mehdiyet hakkında yaptıkları dersde biz de bulunduk. Yaptıkları ve konuştukları daha sonra teypten kâğıda alındı fakat onbeş sayfaya yakın olduğundan şimdilik arşivimizde muhafaza ediyoruz. Elâzığ’a gittiğimiz zaman kabri başında dua ettik. Allah Rahmet eylesin.