ŞAHSI İÇİN MÜTEVAZI, DAVASI İÇİN ŞECAATLİYDİ

çoluk çocuk gailesi taşımadan bütün zamanını davasına harcamak için evlenmemişti.

Sakal bıraktığı takdirde kesmemesi, hayatı pahasına da olsa kestirmemesi, koruması gerekirdi. Ömrünün çoğu hapishanelerde, sürgünlerde, mahkemelerde geçtiğinden sakal bırakmayı yasaklayan mütegallibelerin sakalına tasallut etmelerine fırsat vermemek için sakal bırakmamıştı. Ama ömrünün son Ramazanında sakalını kesmediği için âlem-i berzaha sakallı giderek bir bakıma o sünneti de yerine getirmişti.

“İktisadın harikulâde bereketi ile iki günde beş kuruşluk ekmek bana kâfi gelir. Günde kırk para ile yaşarım. Bütün Ramazan üç ekmek, bir kıyye pirinç, az tereyağı bana yetti. Altı aydır otuz altı ekmekten ibaret bir kile buğday bana kâfi geldi. (Emirdağ Lahikası s: 52 vs.)

Kendisinin değişik vesilelerle bu şekilde de ifade ettiği gibi her hâli ile müstağni, muktesit bir hayat yaşadı. Hangi sebeple ne olursa olsun, resmî makamlarda bulunan insanlar dahil kimseden küçük-büyük, az-çok, değerli-değersiz hediye almazdı. Bazılarının hatırını kırmayıp aldığı zaman da fazlasıyla karşılığını verirdi.

Şahsı ve nefsi medar-ı bahs olduğunda ne kadar mütevazı tavırlar içine girerse; dinini, davasını ilgilendiren bir mesele zuhur ettiği zaman da o kadar müsterih ve müehir tavırlar takınırdı. Fıtratının yanı sıra, insanların hissiyatlarına hâkim olan beşerî zaaları da göz önünde bulundurarak şahsını nazara vermekten veya zahiren dikkat çekecek hareketler yapmaktan içtinap ederdi.

Buna mukabil, İslâm dininin şeairini taşıdığı hâllerde ve davası adına konuştuğu zamanlarda, haykırırcasına hamasî ifadeler kullanmakta bir an bile tereddüt etmezdi. Meselâ, sürgün olarak Barla’da kaldığı yıllarda, emniyet kuvvetlerinin ‘Said elli bin nefer kuvvetindedir, onun için serbest bırakmıyoruz’ diyerek kasabanın dışına bile çıkmasına izin vermemelerini hayretle karşıladı.

“Ey bedbaht ehl-i dünya! Bütün kuvvetinizle dünyaya çalıştığınız hâlde neden dünyanın işini dahi bilmiyorsunuz, dîvâne gibi hükmediyorsunuz? Eğer korkunuz şahsımdan ise, elli bin nefer değil, belki bir nefer elli defa benden ziyade işler görebilir. Yani odamın kapısına durup bana ‘Çıkmayacaksın’ diyebilir.”

Bu gibi ifadelerle mütegallibelere; davası uğruna her türlü tahakküme tahammül eden İkinci Said’in hâlet-i ruhiyesi içinde hitap etti. Şahsını davasından ayırdı, şahsî kuvvetinin olmadığını söyleyerek, memleketinden sürgün edilmesini örnek gösterdi ve kendisinden korkulmasının yersiz, mesnetsiz olduğunu hatırlatıp sözü mesleğine yani davasına getirdi.

“Eğer korkunuz mesleğimden ve Kur’ân’a âit dellallığımdan ve kuvve-i mâneviye-i imâniyeden ise, elli bin nefer değil, yanlışsınız, meslek îtibârıyla elli milyon kuvvetindeyim, haberiniz olsun.” (Mektubat s: 120) muhkem kal’alarını zîr ü zeber etmişim. Onların en büyük dinsiz feylesolarını hayvandan aşağı düşürmüşüm. Dinsizleriniz dahi içinde bulunan bütün Avrupa toplansa, Allah’ın tevfîkıyla beni o mesleğimin bir meselesinden geri çeviremezler, inşaallah mağlup edemezler.” (a.g.e.)

Gerçekten de bir bakıma onun hilye-i ruhunu, yani ruh portresini şekillendiren Risâle-i Nur Külliyatında, o zamana kadar Doğuda ve Batıda çok tartışılan dinî, siyasî, içtimaî meseleler işlenmesine ve zamanın halli müşkül zannedilen meselelerine Kur’ânî çareler göstermesine rağmen ehl-i felsefeden hiç kimse onun izahını çürütüp ispatını geçersiz kılan bir iddiada bulunamadı. ders aldıkları hocalarının da yardımı ve devletin her türlü desteği ile iman esaslarını inkâr ettirecek kitaplar yazmak maksadıyla harekete geçtilerse de Risâle-i Nur’daki Haşir bahsini okuyunca başarılı olamadılar.

Zaten Bediüzzaman’ı diyar diyar sürmelerinin, mahkemelerle uğraştırmalarının, yıllarca hapishanelerde tutmalarının, defalarca zehirleyerek öldürmek istemelerinin, kırlara çıktığında silâhlı saldırıda bulunmalarının, alçaktan uçan savaş uçakları ile korkutmaya çalışmalarının sebebi, muaraza edemeyecekleri müessir eserler yazmasına fırsat vermemekti.

“Ya Said! Âhirzaman fitnelerine yetişip düştüğün zaman, benim dua ve himmetimi kendine vesile ve şefaatçi yap. İnşaallah senin her şeyinde ve her işinde uzun bir zamanda, yani tufuliyet zamanından tâ ihtiyarlığın vaktinde işkenceli esaretine kadar, yani bin iki yüz doksan dörtten, tâ bin üç yüz kırk beş, belki altmış dörde, daha ziyade bir zamana kadar Allah’ın izniyle ve kuvvetiyle senin imdadına yetişeceğim.” Öyle hayatî tehlikelerle karşılaştığı zaman her seferinde Abdülkadir Geylânî Hazretlerinin bu hususî hitabını hatırladı ve onun himmetiyle kurtuldu. Muarızları bütün yolları deneyip her imkânı, her yetkiyi kullanmalarına rağmen ne onu durdurabildiler, ne de Risale-i Nur’un telifine, intişarına mani olabildiler. “Ben bir çekirdektim. Çürüdüm. Acz ve ihtiyaç ve samimî istemek ve fiilî dua etmek neticesinde Cenab-ı Erhamürrahimin Risale-i Nur’u o çekirdekten halk ve ihsan etmiş.” Bu sözler onun şahsı ile eserlerinin birbirinin mütemmimi olduğunun ifadesiydi. Bediüzzaman’ın fizikî portreleri ile ruhî hilyesi arasındaki insicam, intizam, âhenk, tenasüp sayesindedir ki onu görenler, hâline hayran kalıp risalelerini okuyanlar imanlarını kuvvetlendirip ebedî felâketlerden kurtulmalarına vesile olan bu büyük insanı tanımak istediler. Onun muhitine yaklaşıp Risale-i Nur’un etrafında ışığa müştak, nura müheyya pervaneler gibi el ele tutuşup hizmet ederek hâleleşen insanlar; halis niyetle ve samimî sadakatle, gayretle o mükemmel hilyeyi ruhlarına nakşederek ya dost veya kardeş oldular, ya da ‘Nur Talebesi’ sıfatı kazandılar.

Muhatapları kimi organ, kimi uzuv ve hücre olarak o manevî şahsın bünyesindeki yerlerini alınca, o şahs-ı mânevî de ruh taşıyan canlı bir beden gibi büyüyüp gelişti ve cihanşümul hâle geldi.

“Bahtiyar odur ki, kevser-i Kur’ânîden süzülen tatlı, büyük bir havuzu kazanmak için bir buz parçası nev’indeki şahsiyetini ve enaniyetini o havuz içine atıp eritendir.”

Bediüzzaman Said Nursî böyle teşbih ve tarif etmişti insan-ı kâmil ismine lâyık şahs-ı manevînin farazî bünyesinde yer alan bahtiyar uzuvları, unsurları, hücreleri. Bedenî ve ruhî hilyenin en güzel numune-i imtisali bizzat kendisi oldu, herkesi içine alan bu içtimaî tecessümün en beliğ ifadesi de onun sözleri arasında yer aldı: sekiz sene çektiğim eza ve cefalar ve maruz kaldığım işkenceler ve katlandığım musibetler hep helâl olsun.”

Ancak öyle büyük insanlara hastı böyle hareket etmek. O ihlâslı, müşfik, müsamahalı manevî şahsiyetin en güzel örneğini de bizzat Bediüzzaman verdi. Bu hilyenin de İmankur’ân davası ve o davanın bürhanı olan Risale-i Nur’un, Nur hareketinin, şahs-ı manevîsine mâl olarak devam etmesi gerekirdi.

Bu uzun ömürlü, müessir, hayattar şahs-ı manevî portresinin, bir başka deyişle içtimaî, cemaatî hilyenin teşekkülünün, Nur hizmeti ile birlikte devam etmesi için onun eşkâli, ef ’âli, etvârı mahiyetindeki mezkûr hususiyetleri, talebelerinin de taşıyıp yaşayarak yaşatmalarını tavsiye etti:

“Benimle beraber çok talebelerim de türlü türlü musibetlere, eza ve cefalara maruz kaldılar, ağır imtihanlar geçirdiler. Benim gibi onlar da bütün haksızlıklara ve haksız hareket edenlere karşı bütün haklarını helâl etmelerini isterim… Bize ezâ ve cefâ edenlere karşı hiçbir talebemin kalbinde zerre kadar intikam emeli beslememesini ve onlara mukabil Risale-i Nur’a sadakat ve sebatla çalışmalarını tavsiye ederim.” (Emirdağ Lâhikası, s: 412)

Bediüzzaman Said Nursî’nin, Risale-i Nur’un ve Nur şakirdlerinin, nuranî hatlarla dünya âyinesinde ve zaman tuvalinde temessül ile parlayan hilyeleri, yani portreleri dünya hayatını, ahiret hayatına da in’ikâs edecek şekilde güzelleştirmekte.

“Zemin yüzünün bir manevî ziyneti ve medar-ı şerefi” (Barla Lâhikası, s: 299) olarak…

İnşaallah kıyamete kadar da güzelleştirmeye devam edecek.