Thought for the week

THE Olympics offer hope and celebration that’s particularly helpful in this time of challenge.

The Olympic flame is an inspiring image, a reminder of a chain of tradition with every generation offering of its best to those who’ll follow them.

This year, as well as witnessing wonderful success, we’ve also heard athletes reflecting upon their achievements.

For some many years of hard work have finally been rewarded. I’ve been struck by hearing competitors reacting with grace when they’ve not won.

I’ve found it inspiring to hear some who’ve been able to instantly analyse their performance, identifying things they need to do to improve in future. I’ve been moved to hear more media attention wisely given to athletes’ mental as well as physical health.

St Paul’s famously talked about the life of faith being like sport: “running the race which is set before us, with our eyes fixed upon Jesus”.

Like athletes followers of Jesus are concerned with giving of our best – to God and to our neighbours.

There’s a strong desire to hand on to the next generation healthy communities of prayer.

In times of challenge it’s good to reflect on how well we’re growing.

It’s easy to be overly concerned with what we pass on in concrete form in our church and chapel buildings, but more important is the flame of faith evident in our hearts and lives.

Like the best athletes we need gifts of humility, and wisdom, a commitment to continual learning and to keep our eyes fixed upon our goal.

The inspiration isn’t medals but the precious reward of trying our best to follow Jesus in lives marked by faith, hope and above all, love.

MAE’R Gemau Olympaidd yn cynnig llawer o ysbrydoliaeth, gan roi obaith a dathliad sy’n arbennig o ddefnyddiol yn yr amser heriol hwn.

Rwyf bob amser yn gweld y fflam Olympaidd yn ddelwedd ysbrydoledig, yn atgoffa cadwyn o draddodiad gyda phob cenhedlaeth yn cynnig ei gorau i’r rhai a fydd yn eu dilyn.

Eleni, yn ogystal â gweld llwyddiant rhyfeddol, rydym hefyd wedi clywed athletwyr yn myfyrio ar eu cyflawniadau. I’r rhai ohonynt, mae blynyddoedd lawer o waith caled wedi cael eu gwobrwyo o’r diwedd. Rydw i wedi ei chael hi’n ysbrydoledig clywed rhai sydd wedi gallu dadansoddi eu perfformiad, gan nodi pethau y mae angen iddyn nhw eu gwneud i wella yn y dyfodol.

Rwyf hefyd wedi ei chael yn ddiddorol i glywed mwy o sylw gan y cyfryngau i iechyd meddwl yn ogystal ag iechyd corfforol athletwyr.

Ysgrifenodd Sant Paul am fywyd ffydd fel chwaraeon: “rhedeg y ras sydd ger ein bron, gyda’n llygaid yn sefydlog ar Iesu”.

Fel athletwyr mae Cristnogion yn ymwneud â rhoi ein gorau - i Dduw ac i’n cymdogion. Mae yna awydd cryf i drosglwyddo cymunedau gweddi iach i’r genhedlaeth nesaf.

Mae’n hawdd ymwneud yn ormodol â’r hyn rydyn ni’n ei drosglwyddo ar ffurf goncrit yn adeiladau ein heglwysi a’n capeli, ond efallai’n bwysicach fyth bod fflam y ffydd yn amlwg yn ein calonnau a’n bywydau.

Fel yr athletwyr gorau, mae angen rhoddion gostyngeiddrwydd a doethineb arnom, ymrwymiad i ddysgu parhaus ac i gadw ein llygaid yn sefydlog ar ein nod. Nid medalau yw’r ysbrydoliaeth ond y wobr werthfawr o geisio ein gorau i ddilyn Iesu mewn bywydau sydd wedi’u nodi gan ffydd, gobaith ac yn anad dim, cariad.

Mary Stallard, Archddiacon Bangor/ Archdeacon of Bangor.