સજ્જન કદરી પોતથાનરી સજ્જનતથા છોડતથા ન્રી

કરવત, કાતર, કુજન એ જુદાં કવ્વત સોય, સુહાગો, સજન એ ભાંગયાને સાંધંત

રેવી ્સરળ પણ અનુભવસ્સદ્ધ વાત છે. રરવત ઝાડને રાપી શરે છે. એની ડાળીઓ અને થડ એરબીજાથી છૂટા પાડવાનું રામ રરવત રરે છે. તે જ રીતે રાતર, રપડાં, રાગળ રે બીજું રાંઇ પણ રાપવાનું, જુદાં રરવાનું રામ રાતર રરે છે. અને રુજન! એ પણ રરવત અને રાતર જેવું જ રામ રરે છે. સ્ેહીઓને એરબીજાથી જુદા પડાવે છે. સમત્રો વચ્ે વેર રરાવે છે. આથી જ ્સારા ગૃહસથીઓ પરોતાના ઘેર પુત્ માટે રન્ા પ્સંદ રરતાં પહેલાં એના રુટુંબનરો ઇસતહા્સ જુએ છે. એનું ખાનદાન જુએ છે. રારણ રે એરાદ રર્કશ સત્ી આવી ગઇ તરો મંથરા દા્સીની જેમ બીજાંઓના રાન ભંભેરીને રુટુંબીઓ વચ્ે રલહ રરાવે છે. તરો મંથરા જુદા પડાવે છે. એવી ખરાબ સવભાવની રન્ા સ્ેહીઓ માટે રાતર અને રરવત જેવું રામ રરે છે.

રુજન - ખરાબ સવભાવના મનુષ્ની રરવત અને રાતર ્સાથે ્સરખામણી રરી છે. એને માટેની એવી જ પ્ાચીન પંસતિઓ રહે છે

હલકા જન હલકા રહે, લીએ પલમાં લાજ, ઉતરાવે પાઘડી, માણકી ભરી સભા જ.

હલરા સવભાવના લરોરરો હંમેશા હલરા જ રહે છે. ્સામી વ્સતિ ગમે તેવી મરોટી, આદરણી્, ન્ા્સપ્્ હરો્ તરો પણ હલરી વૃસતિનરો માણ્સ ભર્સભામાં, જાહેરમાં તેમનું અપમાન ર્ાકા સવના રહી શરતરો નથી. તેને તરો એવા રા્યોમાં જ આનંદ આવે છે. બીજાઓને નીચે રેમ પટરવા, પરોતાના રરતાં રરોઇ ઊંચે ચડે નહીં, પરોતાનાથી રરોઇ આગળ વધે નહીં અને પરોતાના રરતાં રરોઇને વધુ માન મળે નહીં તે માટે એ બીજાઓને ઉતારી પાડવામાં, તેમના સવરુદ્ધ ખરોટી વાતરો ફેલાવવામાં અને તેમને ખરાબ ચીતરવામાં જ હલરી વૃસતિનરો આદમી રચ્રોપચ્રો રહેતરો હરો્ છે અને પરોતે રાંઇ મેળવ્ું ન હરોવા છતાં પરોતે ખૂબ મહાન છે એવું બતાવવામાં એને ખૂબ ર્સ હરો્ છે. એવાની ્સરખામણી માંરડ ્સાથે રરી છે. માંરડ જો પાઘડીમાં ભરાઇ ગ્રો હરો્ તરો તે માથામાં રરડવાનું ચૂરે નહીં. આખરે થારીને પાઘડી પહેરનારને ્સભા વચ્ે પણ પાઘડી ઉતારવી પડે છ.ે અને જાણે પરોતે ઘણું મહતવનું રામ ર્ુું તેવું એ માને છે. એવા લરોરરો માટે એર ્સર્સ રહેવત છેઃ "રીડી ્સરોને્ે ચડી."

ટૂંરા મનના માણ્સરો નાનરો ્સરખરો ફા્દરો મળતાં ફૂલાઇને ગસવકાષ્ટ બને ને મૂખાકાઈ રરી બે્સે ત્ારે તે દશાકાવવા આ રહેવત વપરા્ છે. એ રહેવતનરો અથકા છેઃ એર નાની ્સરખી રીડી ્સરોનામહરોરના ભંડાર પર બેઠી. તેને ચરોમેર ્સરોનું જ દેખા્ું. અને એ ખુશખુશ થઇ ગઇ. તેમ જરા ્સરખરો લાભ જોઇને નાના મનના માણ્સરો છળી જા્ છે. એવી જ બીજી રહેવત છેઃ "ગધેડે લીલું દેખ્ું!" ચરોમા્સામાં બધે લીલું ઘાં્સ જોઇને ગધેડરો માને છે રે બારે મા્સ આવું જ લીલું રહેશે અને એ ભ્રમમાં તે પૂરું ખાતરો નથી.

એથી ઉલટુંઃ ્સરો્, ્સુહાગરો, ્સજન એ ભાંગ્ાને ્સાંધંત, ્સરો્ રપડાં રે રાપડને ્સાંધીને એર રરે છે. ગુંદર તૂટેલી વસતઓુ ને ચોંટાડે છે. તેમ ્સજ્જન પણ સ્ેહીઓ વચ્ે, સમત્રો વચ્ે વધુ મેળ રરાવે છે. લરોરરો જુદા પડે, માંહરોમાંહે રલહ રરે તે ્સજ્જનને ગમતું નથી. તે જ રીતે ્સજ્જનને પરોતાના ખરોટા વખાણ પણ ગમતા નથી.