Przez zarazę NIE MOŻEMY POCHOWAĆ ukochanego proboszcza

Grabowski (†58 l.) był dla nich wzorem i drogowskazem. Duchownym z prawdziwego zdarzenia. Człowiekiem otwartym i uczynnym. Działał dla ludzi. Chciał ich jednoczyć. Niestety, parafia straciła swego pasterza.

– Szedł odłożyć kielich z chlebem eucharystycznym do tabernakulum, upadł na podłogę, eucharystia rozsypała się obok niego. Podbiegłem do niego i reanimowałem. Potem przyjechała karetka. Przejęli akcję ratunkową, ale naszego proboszcza nie mogli uratować. To był zbyt rozległy zawał serca – opowiada straszny moment parafianin

Krzysztof Kliś (37 l.). – Bardzo dbał o kościół duchowy. Mocno kładł nacisk, żebyśmy przeżywali eucharystię razem z nim. Jak mój tata chorował, przyjeżdżał co niedzielę z Panem Jezusem do niego. Gdy leżał już w szpitalu w Katowicach, to jeździł tam ze mną. Nigdy się nie odwracał, zawsze pomagał dobrym słowem, wspierał każdego. Czujemy się tak, jakbyśmy stracili członka naszej rodziny – dodaje smutnym głosem.

Śmierć napełniła wielkim bólem mieszkańców wsi. Ksiądz był też swego rodzaju dobrym duchem miejscowości. – Dbał o to, by integrować parafian ze sobą, angażował się w parafiady rodzinne, odpusty parafialne. Gromadziliśmy się ze swoimi rodzinami. Był tym motorem napędowym do działań – opowiada Maria Binda-sapeta.

Cierpienie po stracie potęguje fakt, że wierni nie będą mogli osobiście uczestniczyć w pogrzebie księdza. – Przez koronawirusa nie możemy księdza osobiście pożegnać. Mamy tu czerwoną stre- fę. To boli. Proboszcz był księdzem z prawdziwego powołania, coraz mniej jest takich – mówi Tadeusz Semik, wiceprzewodniczący rady parafialnej.