PŁUŻAŃSKI NA SOBOTĘ SŁÓW KILKA Rozkaz: „rozładować”

5 marca 1940 r. kierownictwo bolszewickiej partii zadecydowało o wymordowaniu ok. 25 tys. polskich jeńców wojennych. Dla tej zbrodniczej decyzji kluczowa była tajna notatka nr 794/B, którą trzy dni wcześniej, 2 marca 1940 r., ludowy komisarz spraw wewnętrznych ZSRS Ławrientij Beria skierował do Józefa Stalina. Wynikało z niej, że Polacy „stanowią zdeklarowanych i nierokujących nadziei poprawy wrogów władzy sowieckiej”. W związku z tym należało obozy, w których byli bezprawnie przetrzymywani, „rozładować”, czyli „wrogów” zamordować. To początek ludobójstwa katyńskiego. We wspomnieniach Mieczysław Welzandt zapisał: „Bóg uchronił mnie od losu oficerów w dołach śmierci i otworzył drogę ku życiu – między innymi po to, abym dawał świadectwo prawdzie”.

W październiku 1939 r. jako jeden z nielicznych jeńców obozu w Starobielsku cudem uniknął losu 9 tys. polskich oficerów, skrytobójczo zamordowanych przez Sowietów w Charkowie-piatichatkach. We wrześniu 1939 r., jako dowódca drugiego plutonu w piątej baterii 65 Pułku Artylerii Lekkiej, Mieczysław Welzandt walczył z Niemcami w okolicach Przemyśla. Z ciężkim sercem przyjął od kpt. Witolda Herdegena (kozielska lista NKWD, poz. 48, nr 035/4) rozkaz, żeby nie walczyć z Sowietami i zniszczyć sprzęt. Aresztowany przez Sowietów, trafił do niewoli. Przed strzałem w tył głowy uratował go stopień podchorążego. Jednak jeszcze na początku października 1939 r., kiedy stawał do przymusowego spisu, nie zdawał sobie sprawy – podobnie jak większość polskich jeńców – ze śmiertelnego zagrożenia. Miał

nawet żal, że nie dotarła do niego nominacja na podporucznika, a krasnoarmiejcowi, który nie rozumiał słowa „podchorąży”, starał się wytłumaczyć, że jest oficerem. Sytuację wyjaśniła dopiero interwencja stojącego za nim starszego rangą żołnierza: „piszy: plutonowy!”. Welzandt nie wiedział wówczas, że słowa te oznaczały życie. Myślał, że został wykluczony ze zbiorowości oficerskiej, do której tak bardzo chciał należeć. Podczas drugiego spisu jeńców, po wizytacji obozu przez ówczesnego pierwszego sekretarza KC KP Ukrainy Nikity Chruszczowa w połowie października 1939 r., wiedział już, co ma mówić. Welzandt zanotował: „Przyjechaliśmy na niepozorną stację Starobielsk i najkrótsza droga powrotu prowadziła przez Charków. Bieg pociągu od tego miasta był najlepszym sprawdzianem kierunku. Odetchnęliśmy z ulgą, kiedy nasz eszelon ruszył stamtąd na zachód. Z taką samą nadzieją musieli wyjeżdżać zapakowani do więźniarek skazańcy, nieświadomi zbliżającego się gwałtownego kresu życia – lecz ich tam wysadzono, przewieziono do miejsca kaźni w więzieniu i zwalono do dołów w Piatichatkach”.