Wszystko, co robie, robię z pasją
Zpasja realizu-realizurealizuje sie w dwóch zawodach – fryzjerki i aktorki. Elzbieta Kasinska (51 l.) z Chicago opowiedziała nam o swojej przygodzie z teatrem i niedawnej roli Marilyn Monroe. Wcieliła sie w postac legendarnej gwiazdy w sztuce wystawianej przez scene Błekitny Pudel pod tytułem „ Marilyn Monroe, czy naprawde tak było?” w rezyserii Krzysztofa Arsenowicza.
„Super Express”: – Czym jest dla ciebie teatr?
Elżbieta Kasińska: – To moja pasja. Teatr ma w sobie czarodziejską moc. Praca nad sztuką to wieczne tworzenie‚ które pozwala się zapomnieć‚ uciec od rzeczywistości choć na chwilę, pomaga zapomnieć o problemach życia codziennego.
– Jak wazna jest dla ciebie rola Marilyn Monroe, w której ostatnio moglismy cie zobaczyc?
– Rola ta była dla mnie ogromnym wyzwaniem, ale też cudowną przygodą. To wejście w inny świat, świat kobiety pięknej, ale jakże skrzywdzonej przez los. Monroe to gwiazda, a jednocześnie kobieta wrażliwa, która czekała na miłość, oddała się cała, by poczuć smak miłości, której nigdy nie otrzymała. Jest delikatna, wyciszona, jednocześnie radosna, frywolna i spontaniczna. Jej postać interesowała mnie od zawsze. Studiowałam ją bardzo długo, czytałam książki, oglądałam filmy. Te wszystkie informacje pozwoliły mi zrozumieć, kim była, jak była postrzegana przez otoczenie, kim naprawdę chciała być. Za każdym razem, kiedy czytałam mój tekst na próbach, wzruszałam się, bo czułam jej ból, gorycz, rozczarowanie i tęsknotę za normalnością. Kochała i chciała być kochana.
– Czy jestes do niej podobna?
– Myślę że trochę tak, chociażby fakt, że jesteśmy spod tego samego znaku –Bliźniąt. Podobne poczucie humoru, podobna wrażliwość i pragnienie bycia kochaną. Po spektaklu usłyszałam kilka miłych komentarzy, że jestem do niej podobna wizualnie, co sprawiło mi ogromną przyjemność.
– Czy to jest tak, ze za kazdym razem jest inaczej, kiedy sie gra?
– Każde przedstawienie jest zagrane troszkę inaczej, mimo że schemat jest ten sam. To zależy od wielu czynników –jak samopoczucie, publiczność. Czasami przeżywamy na scenie bardziej, mocniej, a czasami jest to trudniejsze, więc muszę dać z siebie więcej, aby widz mógł w pełni zobaczyć postać, w którą się wcieliłam, zawsze jednak staram się być prawdziwa. Zresztą jak się jest już na scenie, to nic innego się nie liczy – tylko świat, wktórym którym się obecnie znajdujesz, i publiczność, dla której grasz. Uwielbiam moment, kiedy poziom adrenaliny rośnie, kiedy sala powoli wypełnia się widzami, kiedy światła gasną inadchonadchodzi ta chwila, na którą czekałam.
– Pamietasz swoje sceniczne poczatki?
– Oczywiście, że pamiętam, to był ostatni rok na wydziale piosenki aktorskiej w szkole muzycznej przy ul. Bednarskiej w Warszawie i mój dyplom. Każdy student musiał przygotować swój recital na koniec ostatniego roku szkoły. Ponieważ zawsze kreowałam coś innego, troszkę zwariowanego, i tym razem wymyśliłam sobie, że zagram biedną dziewczynkę, która pasie gąski, a potem ta sama dziewczynka zostaje gwiazdą w Hollywood. Moja mama zdobyła żywą gęś, którą nazwałam Lucka i właśnie Lucka wraz ze mną na scenie wyśpiewała mój dyplom. Ile było zabawy, gdy na koniec recitalu gęś posadzona na krześle zaczęła gryźć mikrofon, podczas gdy ja śpiewałam piosenkę za kulisami. Wyglądało to tak, jakby to Lucka śpiewała do mikrofonu. Właśnie dzięki temu dyplomowi zostałam zauważona i dostałam angaż do teatru Prezentacje, gdzie zagrałam w wspektaklu „Piosenki amerykańskie” w wreżyserii Romualda Szejda. I to był mój debiut, moja pierwsza rola. Kilka lat później los sprawił, że przyleciałam do Chicago i tu na mojej drodze pojawiła się utalentowana, pełna pasji Agata Paleczny, która zaprosiła mnie do swojego teatru, gdzie poznałam wspaniałych ludzi, z którymi zagrałam w kilku przedstawieniach. Później Andrzej Krukowski iteatr Nasz, w którym jestem do dziś, ta sama ekipa niesamowitych ludzi. Bycie częścią teatru pozwala mi na ciągłe spełnianie tych artystycznych marzeń, na ciągłe szkolenie swoich umiejętności i wykorzystywanie dotychczasowych zdobytych doświadczeń. – Czy zdarzyło ci sie kiedys zapomniec tekstu?
– Tak zdarzyło mi się. To było na festiwalu piosenki aktorskiej we Wrocławiu. Śpiewałam piosenkę „Upiorny twist” zkabaretu Starszych Panów. I nagle... czarna plama! Nie pamiętałam kompletnie nic, więc zaczęłam tańczyć, a ponieważ był to utwór komediowy, nikt nie zauważył wpadki. Wręcz przeciwnie, nawet rozbawiłam pana prof. Aleksandra Bardiniego do łez. Nigdy tego nie zapomnę, to było niesamowite.
– Jak radzisz sobie z trema?
– Zawsze mam tremę, ale jak zaczynam grać, to nic się już nie liczy. W tym miejscu serdeczne podziękowanie składam Krzysztofowi Arsenowiczowi, który mi zaufał izaproponował zagranie w jego sztuce Marilyn. Nigdy nie przeżyłabym tak wspaniałych chwil, gdyby nie on.
– Kim na co dzien jestes z zawodu?
– Jestem fryzjerką itak jak aktorstwo bardzo lubię to, co robię. Zawód ten wymaga ode mnie precyzji, ale również daje szansę kreowania i tworzenia czegoś nowego. Wiem, że moi klienci ufają mi i wierzą w moje umiejętności. Kocham swój zawód, zawsze skrupulatnie przygotowuję się do każdej fryzury. Dzięki tej profesji spotykam się zróżnymi ludźmi i często rozmawiamy o rolach, które zagrałam lub do których się właśnie przygotowuję. Wszystko, co robię, robię z ogromną pasją, zaangażowaniem i uczuciem.