SHPREHJET E TË MBIJETURAVE

Një popull pa kujtesë nuk është popull me dinjitet.

Duhet thye heshtja! Kjo heshtje e thellë më tmerron.

Nëpër burgje e kampe ishin ndër fisnikët e rrallë të kombit shqiptar...

Ne trajtoheshim sikur nuk ishim pjesë e kombit, lum kush na godiste më shumë, mjerë kush na përkrahte!

Sigurimi i Shtetit qëndronte mbi gjithçka. Ai bënte edhe shiun, edhe diellin në Shqipëri.

Njerëzit duhej të jetonin me ankthin e një pasigurie të plotë.

"Fajet" tona ishin prodhime të fantazisë së tyre të sëmurë.

Shpifja, në praktikën e punës së hetuesisë, quhej "art profesional".

Si arsimtarë, pamë lakuriq gënjeshtrën e madhe që mbillej e kultivohej me kujdes.

Që në moshën gjashtëvjeçare u njoha me qelinë apo birucën

Jeta për ne ishte "mollë e ndaluar".

Ne rriteshim duke u bindur se "revolucioni" kërkonte viktima dhe ne ishim kurbanët e kapur për të. Në atë kohë, ishte zgjuarsi e prakticitet t'i fshihje aftësitë e tua.

Kur të flasësh, mbulo kokën me jorgan, që mos të të dëgjojë njeri!

Që kur arrestoheshim, derisa liroheshim ose vdisnim, ishim vetëm një numër.

Ai që kishte mbjellë vëllavrasjen na predikonte dashurinë, si "baba i kombit".

Ne ishim fatkeqë, stoikë dhe ëndërrimtarë të palodhur.

Hyra në jetë gati i plakur, pa familje dhe pa shpresë për të krijuar një të tillë.

Mosdenoncimi i krimit nga fajtorët dhe ndjesa e munguar është "tragjedia e dytë shqiptare".

Ne s'e humbëm besimin tek e mira dhe shpëtuam kryesoren, duke mbetur njerëz.