Nuut op die rakke

Nie alle ma’s is lief en goed nie en nie alle dogters onthou reg nie

MARA is ’n Hebreeuse naam wat “bitter” beteken. Marida Fitzpatrick sê sy het dit nie met voorbedagte rade gekies as titel vir haar roman nie.

“Ek weet wat dit beteken, want ons het dit destyds in die Sondagskool geleer, maar dis nie noodwendig hoekom ek dit gekies het nie. Tog pas die simboliek daarvan eindelik by die karakter en by die verhaal in, want dit is inderdaad ’n donker en onheilspellende storie. Ek dink daar is baie onbewuste kragte en invloede betrokke wanneer ’n mens jou karakters se name kies,” gee sy wel toe.

Om oor moedersambivalensie te praat is deesdae nie meer so ’n taboe nie. Pas het Michèle Meyer dit in Moer gedoen. En die aktrise Maggie Gyllenhaal het vir haar debuut as regisseur verlede jaar The Lost Daughter gekies wat gaan oor “onnatuurlike” mawees.

Marida sê sy het nie noodwendig ’n belangstelling in die onderwerp nie, “maar ek het ’n geweldige belangstelling in die mens, in menseverhoudings en in die menslike toestand.

“As jy na alle verhoudings kyk wat ’n mens moontlik kan hê, is die ma-kind-verhouding sekerlik die belangrikste, sterkste en ingewikkeldste van almal. Dis waar alles begin, en ook waar alles die potensiaal het om skeef te loop. Dit lê aan die kern van die menslike toestand.

“As jy na die wêreld, en na die mensdom self, kyk, is dit eindelik waaroor alles gaan.”

Mara het begin by ’n vreemde droom wat haar bygebly het. “Dit het in my kop bly draai, en toe dink ek dalk kan dit ’n storie wees, dalk selfs ’n boek. Jare lank het dit in my agterkop gebly tot ek die meestersgraad in kreatiewe skryfkuns by Kovsies gedoen het.”

Marida vertel sy sou haar manuskrip nooit kon voltooi het sonder die druk om die graad te voltooi nie. “Dit gee jou ’n sperdatum wat jy móét haal, en dit rus jou toe met die nodige gereedskap om die storie geskryf te kry.”

Verkies sy ’n storie met ’n gelukkige of ’n ongelukkige einde?

“Ek verkies ’n natuurlike einde, nie geforseerd na die een of die ander kant toe nie. Soms lees ’n mens ’n puik boek of kyk ’n uitstekende fliek, en dan is dit asof daar ’n kunsmatige, gelukkige einde aangeplak word wat glad nie by die res van die storie of toonaard pas nie.

“Dis soos ’n groot, pienk strik wat om alles gebind word. Dis altyd vir my ’n groot jammerte.”