WAT DIE HART VAN VOL IS
Soms is die helde uit ons kinderdae nie dies op TV nie, maar die gewone mense wat werklik ’n verskil gemaak het.
OuTietie van Napier het my geleer: Moet nooit dat jou omstandighede jou eindbestemming bepaal nie, want waar daar ’n wil is, is daar ’n weg.
Die heimwee kom maak hom vanoggend vierkantig op my skouers tuis. Die beeld van ’n statige, waardige ou dame wat ook ’n groot impak op my lewe gehad het, kom vanuit die misnewels van my geheue te voorskyn. Meteens is ek hartseer, want ek mis vir ou Tietie.
Ek onthou skielik ’n 12-jarige tjokkertjie, in standerd 4 met ’n oorprobleem. ’n Probleem wat my selfvertroue gekelder het en my ’n teruggetrokke kind gemaak het. Kinders is wreed met mekaar, sonder om die implikasies te besef. Ek het ’n loop-oor ontwikkel, ’n kondisie wat my skaam gemaak en my skoolwerk negatief beïnvloed het. Jy verkies om op jou eie te wees, want die gekoggel van jou maatjies maak seer. Totdat my standerd 4onderwyser ingegryp het. Hy het een middag my probleem met my ouma kom bespreek. Hy het haar aangeraai om mediese advies in te win en dit is hier waar ou Tietie inkom.
Theresa Simons oftewel ou Tietie, was ons buurvrou. Nie juis groot van postuur nie, maar enorm in moed en sy was streetwise. My ouma daarenteen was meer op haar gemak tuis en indien enigiets net gelyk het na besigheid buite die dorp, is ou Tietie opgekommandeer. Hulle het ’n verstandhouding gehad wat net jare se buurmanskap, wedersydse respek en omgee kan bou. Só is ek en ou Tietie eers dokter toe, wat ons op sy beurt weer Groote Schuur-hospitaal toe verwys het.
“Ou Tiet, jy sal maar die klong moet neem jong,”hoor ek nog my ouma duidelik senuagtig sê. “Ek sal alles self betaal, maar wat wiet ek vannie Kaap af?”Nou dit is hier waar ek ou Tietie in haar element gesien het en ’n amperse heldeverering vir haar ontwikkel het. Ek onthou duidelik hoe ons twee vroegoggend by Inkom-kafee gewag het vir die ambulansbussie om te kom. Voel weer my kinderlike senuweeagtige opgewondenheid, want vir my was dit ’n avontuur, ’n nuwigheid wat min van hierdie plattelandse dorpie se kinders al meegemaak het. Die Kaap het ’n anderwêreldse bekoring ingehou en het ek uitgesien om terug te kan kom en te spog, “wêla kapêla, ek was tog lekker innie Kaap”. Nou vir hierdie plattelandse kind was dit ’n onvergeetlike rit. Ek het nooit kon dink dat daar so ’n wye wêreld buite Napier se grense lê nie en ek het my aan alles verkyk. Die see van liggies, soos gesien vanaf Sir Lowry’s Pass, het my asem weggeslaan en ek het vergeet van my ingetrokkenheid, skaamheid en my oorprobleem. Vir ’n wyle het ek on top of the world gevoel, ’n magtige heerser wat op sy koninkryk afkyk, untouchable. Net die beskermende hand van ou Tietie stywer vasgeklem en sy het verstaan. Soos ’n gesoute wêreldreisiger het sy daar gesit en ek het veilig gevoel, want ou Tiet was daar.
Voor die hospitaal se ingang het ek daardie hand nog stywer vasgeklem, want ek was nog nooit voor so ’n massiewe gebou nie. Ongesteurd het my metgesel egter haar rigting gevind, by ontvangs in haar krom, gebroke Ingels haar storie gepraat en ons is gehelp. Waarheen ons ookal verwys is, ou Tietie se ingeboude GPS het ons daar gekry. Ek wonder nog steeds of ek nie deel gehad het aan daardie vingers wat op haar oudag so krom getrek het nie, want gemeet aan die manier hoe ek daardie beskermende, gerustellende, vertroostende hand vasgeklem het, sal dit my geensins verbaas nie.
Ek het toe ’n operasie ondergaan en my oor is herstel. Daarna kon ek die wêreld, en spesifiek my maatjies, vol nuutgevonde vertroue face. Dit was ou Tietie wat daar was toe ek my eerste wankelende treë na ’n nuwe hoofstuk betree het, haar selfversekerdheid het my inspireer. Daar in die koue gange van Groote Schuur, in die grote Kaap, tussen die hooggeleerde, Ingelssprekende dokters en verpleegsters, het ou Tietie van Napier my belangrike lesse geleer. Moet nooit dat jou omstandighede jou eindbestemming bepaal nie, want waar daar ’n wil is, is daar ’n weg. Elkeen van ons is immers the masters of our own faith, the captains of our own souls.
Jou ewig dankbaar ou Tiet, want ek is ek omdat jy my gehelp het om die beste ek moontlik te mag wees.