Agterblad

Dis soms beter as ’n sterk dosis Prozac, sê Karin Brynard, om die bruisende blydskap in ’n lughawe se aankomssaal te ervaar.

Karin Brynard gesels

HHerfshittegolf en die Kaapse berge bibber blou-grys onder ’n helsem van ’n oulaas-somerson. Op die snelweg na die lughawe kruip die verkeer bietjies-bietjies en my senuwees is klaar. Want netnou staan die kinders al daar en ek sit nog swetsend hier en uitkook in die kar.

Ek wil nie eens begín kla oor taxi’s nie, wat nog te sê van die res van die idiotedom in die verkeer.

Teen die tyd dat ek uiteindelik parkeerplek vind en die rieme neerlê na die internasionale aankomssaal, kan jy met my sweis. Nie dat ek vrolik word toe dit blyk dat die vliegtuig vertraag is nie, want nou moet ek meer as ’n uur staat wag. Ek en ’n leërskare ander, want dis drie of vier hengske vlugte van oraloor wat kort op mekaar se hakke land. En dis warm, en my dikbedonsgeid weier om te lig.

Ek het tot die vroeëmôre-ure staan werskaf aan huis regkry vir ’n vyfstuks-familie uit Europa en voel dit tot in my murg. Ek kyk rond vir ’n stoel, maar alles sit vol. Dit gaan ’n lang, pynlike uur word. Dêm.

Voor my staan ’n jongerige vrou met ’n streng gesig en diep fronsplooie. In haar raakvatterhand hou sy ’n enkele ballon aan ’n rooi lint vas. Welcome Home sê die ballon. Sy kyk ’n bars uit die deure na die bagasiesaal, asof sy haar aankomeling wil dwing om onmiddellik nét daar te materialiseer: Beam him down, Mr. Scott, or else ...

Neffens haar is daar ’n jong man met arms. Vreeslike arms. Hy dra ’n stywe denimhemp waarvan die moue lyk of dit met geweld afgeruk is. Die los gares en rafels staan alle rigtings rondom sy bollende boarmspiere en wanneer sy arms beweeg, lyk dit of daar luislange onder sy armvel wriemel. Ek staar gehipnotiseerd.

Daar’s ’n hele ry mans met dasse aan wat bordjies ophou met uitlandse name daarop. Ek kyk na die name en wonder oor die eienaars. Sakemense dalk? Of konferensiegangers? Besoekende politici op “feitesendings”, dalkies. Wafferse soorte “feite” kan óns bied, wonder ek geïrriteerd, met politieke partye soos Kiss en

die Daggaparty. En die Organic Humanity Movement (glo niks met hidroponiese babas te doen nie). En natuurlik die rasende rooipakkies in die Parlement.

’n Uitbundige groep jong vroue in onmoontlik hoë hakke, fyngevlegte kapsels en alles-wys-klere neem selfies. Hulle lyk of hulle per ongeluk uit die musiekvideo van ’n rapper – Kanye West of Snoop Dogg – hier beland het.

Dan begin die eerste aankommers drupsgewys te voorskyn kom en al ons wagtendes rig ons fokus op die glydeure. Eerste uit is twee jongmanne met sonverbleikte lokke en reuse-branderplanke. Nog een volg met ’n ding so groot soos ’n kanoe. Hulle word ingewag deur ’n middeljarige boer in ’n kakiekortbroek en sy ronde vrou in ’n sweetpak en groot swaai-oorbelle. Die jongens spring omtrent in die twee mense se arms en daar word gesoen en gedruk dat die sop spat. Pa vee skelm trane aan sy sonverbruinde voorarms af.

Die kwaai vrou met die ballon kom skielik in beweging. ’n Seun met Downsindroom hardloop in haar arms in. Haar gesig straal en die kind gryp laggend na die ballon.

Die stroom aankommers raak nou vinnig sterker en ek rek my nek vir die kinders. Ek gewaar ’n rietskraal meisie in ’n miniskule denimrompie en lang, dun bene. Sy lyk soos ’n feetjie wat deur ’n sterk wind hier ingewaai is. Die kêrel met die arms pyl op haar af en lig haar met tas en al van die grond af en swaai haar in die rondte, soen haar liefderik en aanhoudend. Al swewend en soenend wals hulle verby in die rigting van die uitgang – the beauty and the beast. Dan is daar ’n kommosie by die koeksel Snoop Dogg-meisies. Hulle het ’n ou vroutjie in ’n rolstoel gewaar wat deur ’n lugwaardin gestoot word. Jillend en jodelend storm hulle op Gogo af, hakke al klakkend. Die ouma gooi haar arms oop en die meisies soen haar en knuffel teen haar aan soos kuikens teen ’n moederhen.

Teen die tyd dat my kinders verskyn, is my hart lig en vrolik en opnuut verkwik en versterk aan die helende krag van menseliefde. Die lewe dra swaar genoeg aan al die afskeid en vertrek. Seker dié dat die aankoms so soet is.